‘saççeli gobi, gop saççeli’

ANILAR -1

Fatsalıyız biz, meşhur Kabakdağı köyünden… 2010 yılı yazıydı, köydeki evde cümbür Cuma yazlıyorduk, keyifliydik; aile büyüklerimiz o zaman hayattaydı.

Babam ve halam Kış Pınarı mevkiindeki evimizin önünde tatlı bir yaz öğlesinde birbirlerine köydeki çocukluk anılarını anlatıp gülüşüyorlardı. Ana yolda binek bir araba durdu ve içinden inen 4 kişi bize misafir oldular. Batum Üniversitesinden gelen öğretim üyeleri ve asistanlarıydı gelenler, doğu Karadeniz bölgesini dolaşıyor, Gürcü yoğunlukta yaşayan köylerde kasabalarda asimile olmamış, edilememiş, gelenek görenek ve yemek, dans, şarkıları, müziklerine sahip-sahip çıkmayı başarmış  aileleri araştırıyorlarmış.

Bizimkilerde tam tavındalar tabii, başladılar anlatmaya… J en sevdikleri yemeklerden, ninnilerden, şarkılardan başladılar şakımaya…

Derken köydeki köklü Gürcü ailelere geldi sıra; Katanizeler, Tıkıloğulları, Tahmazoğulları, Kara İsmailler, Beşikoğulları, Gencoğulları…

Benim de aklıma rahmetli Babaannem Fikriye hanım geldi, doğumumda bana “Meryem” göbek adını vermiş. Çocukluğumda bana şevkatle sarılan, beni sarıp sarmalayan kollarını hatırlarım. Gençliğini ve okul yıllarını, annesi anlatan sesini… Ben de onlara babaannemin bana söylediği ninnileri ve öğrettiği oyunları anlattım.

Yıkandıktan sonra saçlarımı kurutur, göğsünde yatırıp uyuturdu beni…

“sacceli gobi, gop saççeli” diye başımı alırdı ellerinin arasına, sallardı elek gibi sağa sola. Bazen de;

“gobalay tavi gobalay” diye seslenirdi bana. Yıllar sonra ben de oğlumu yıkadığımda önüme oturturdum onu, saçlarını kurulayıp, öpüp koklarken sallardım onu;

“tekne elek, elek tekne” diye

               “saççeli gobi, gop saççeli”

               “gobalay tavi gobalaaayyyy…”

Sevgiyle anıyorum…