Fehmi Uzal Ustiaşvili: Cemile Çakır’ın imza günü ve bir uzun hüzün…

Cumartesi günü İstanbul / Osmanbey – Nostalji Kitap Cafe’de Cemile Çakır’ın imza gününe, kızım Barbara ile katıldık. Nostalji Kitap Cafe küçük, şiirin güzel bir yer. Bu turden, oda müziği tadında etkinlikler için her zaman kapılarını açan sıcak bir mekan.

Cemile ile arkadaşlığımız benim hapishane yıllarında hazırladığım ve üzerinde Halil İbrahim Özcan’ın da emeği ve imzası olan ”1980 – 1990 Cezaevi Şiir Antolojisi”( * ) kitabım zamanlarından başlar. Ama bu ”imza günü” söyleşisinde öğrendim!: Cemile’nin şiirle, romanla, yazınla ilişkisi, mücadelesi öğrencilik yıllarında başlamış!

Cemile Çakır ‘Çamur Ay, Kadın Ay, Karanlık Ay’. Gümüş Ay…’ Yani, bu aylardan en az birini, bir gün mutlaka yazacağına, taa öğrencilik yıllarında bir kız arkadaşına öylesine inandırmış ki, yıllar sonra bu arkadaş, bir vitrinde gördüğü ” …..Ay” kitap içindeki bir adresi izleyerek ulaşmış kendisine.

Uzun zamandır Dikili’de yaşayan Cemile Çakır’ın şiir ve romanlar üzerinden ilişkilendiği İstanbul’daki arkadaşları ile dertleşme yada söyleşi diyelim buna. Çok sıcak ve samimi dokuz kitabın yaratılış hikayesinden çekilen vesikalıklar tadında bir imza günü oldu. Başta Cemile Çakır olmak üzere akıl eden, katılan, emek veren herkese teşekkürler.

******

( * ) Bir biçimde 12 Eylül hapishanelerinden geçmiş ve bu anlamı ile bir belgesel niteliğindeki Antolojide yer almış 42 arkadaşımız arasındaki iki kadın yazardan biri olan Cemile Çakır hala üretmeye / yazmaya devam ediyor.
Ancak bu vesile ile bir merakımı yazmak ve sormak istiyorum: Antolojide yer alan Nevzat Çelik’ten Namık Kuyumcu’ya, Sezai Sarıoğlu’undan Mehmet Sait Üçlü’ye bir çok arkadaşımız yazma eylemine devam ediyorlar. Biliyoruz. Sosyal Ekinci kendi canına kıyarak başı dik, çekti gitti!
Onu da biliyoruz…
Ama ya hala bilmediklerimiz?

Belki bir gün Cezaevi Şiir Antolojisi’ndeki 42 güzel insanı, oda müziği tadında bir imza gününde bir araya getirebilmek dileği ile…